වර්තමානයේ පවතින දේශපාලන ආර්ථිකයට අනුව ලංකාවේ ධනේෂ්වර ආර්ථික ප‍්‍රතිපත්තිය ක‍්‍රියාත්මක වේ. රජය යනු හුදෙක් එම ධනේෂ්වර ආර්ථිකය හිමිකාරත්වය දරන්නන්ගේ ලාභ උපයමින් ප‍්‍රාග්ධනය ගොඩගසා අධි සුඛෝපභෝගී ජීවිතයක් ගතකිරීමේ අවශ්‍යතාව ආරක්ෂා කරන්නකි. රජයේ සියලූම ප‍්‍රතිපත්ති සකසා ඇත්තේ මේ අරමුණ සාක්ෂාත් වන පරිදි පමණක්ම වන අතර දුක් විඳින ජනතාව ඔවුන්ගේ සුවච කීකරු සේවකයින් පමණි. ඔවුන්ට අවැසි ආර්ථිකය පවත්වාගෙන යාමට කම්කරුවන් නිර්මාණය නැතහොත් වහලූන් ස්වයං විනයකින් යුතුව ආර්ථිකයට එක`ගකොට තබා ගැනීමට රජය නොහොත් පවතින දේශපාලන ක‍්‍රමවේදය යොදා ගනී. රාජ්‍ය නායකයින් සියල්ල ධනපතියන්ගේ ඒජන්තයක් පමණක්ම වේ. ඇතැම් විටක් සෑහෙන දුරට ධනපති ස්වාමියෙක්ද විය හැක. මේ ආර්ථික ක‍්‍රමයට වහලකු සේ වැඩ කරන කම්කරු පන්තියක් අවශ්‍ය වේ. එය නිර්මාණය කරගැනීමට පවතින ධනේෂ්වර අධ්‍යාපන ක‍්‍රමවේදයත් වැඩ කිරීමට ශක්තිය අවම වන විට මරණය ගෙන එන අවම මට්ටමේ සෞඛ්‍ය පහසුකම් මෙන්ම ආර්ථිකයේ පීඩනය වෙනතකට යොමුකිරීමට ධනේෂ්වර මාධ්‍ය විවිධ ෆැන්ටසිගත කලා නිර්මාණයන් යොදා ගනී. මේ අන්දමට මෙම ආර්ථික ක‍්‍රමයේ පීඩිත පන්තියේ සාමාජිකයකු ලෙස අප අත්විඳින ජීවිතයේ සියල්ල දැක්විය හැක. එකී කම්කරුවන් ශික්ෂනය නම්‍යශීලීත්වය යටහත් පහත් භාවය පවත්වාගැනීමට සූක්ෂම අන්දමින් එම පන්තියේම සමාජිකයින් යොදවාගෙන ඇත. මේ අනුව ගත් විට ගොවියා, ධීවරයා, ආචාර්යවරයා, ගුරුවරයා, වෛද්‍යවරයා, කලාකරුවා, සමාජ විද්‍යාඥයා, ආරක්ෂක අංශයේ සේවකයා ආදී සිටින සියලූම වෘත්තිකයින් මෙන්ම විවිධ මතවාද දරන්නන් ආගමික නායකයන් යන සියල්ල මේ ආර්ථිකය කරගසාගෙන යන්නන් පමණක්ම වේ. කම්කරුවාගේ ජීවිතය ශූන්‍ය තත්ත්වයේ පවතී. ඔහු ජීවත්ව සිටින්නෙක්ද මල අයෙක්ද යන්නවත් හ`දුනනු නොලබයි. ඒ තරමින් කම්කරුවාට ජීවිතය අහිමිව ඇත. අසීමිතව වැඩ කරමින් දිවි ගැටගසාගැනීමත් පවුල නඩත්තු කිරීමත් හැර අන් දිවියක් හේ නොදනී. එය ඉහත දැක්වූ සියලූම අන්දමේ මිනිසුන්ට අදාළය.
එවන් තත්ත්වයක අප සමාජයක් ලෙස මුහුණ පෑ හැකි දරුණුතම ඛේදවාචකය නම් අධ්‍යාපනයේ නිදහස අහිමි වී යන්තමින් හෝ සැබෑ යමක් පිළිබඳ සංවාදයක් ගොඩ න`ගා ගැනීමට ඇති අධ්‍යාපන අයිතිය සමාජයට අහිමි වීමය. එම`ගින් නැවතත් අධ්‍යාපයේ පූර්ණ හිමිකාරත්වයත් දැනුමේ අයිතියත් ධනපතියන් අත්පත් කරගනු ඇත. ඉන් සිදුවන්නේ ධනපතියෝ යැයි සිතා සිටින මධ්‍යම පාන්තික ජන කොටස් තම පිච්චිය සියල්ල වියදම් කොට මිනිස් ජීවිතයක අරුත නොදැන ඔවුන් විසින් අන්ත පිඩාවට පත් ජනතාව ධනේෂ්වරයට අවැසි පරිදි හසුරුවා දීම තම රැුකියාව කර ගැනීමයි. අප අවධාරණය කොට ගත යුත්තේ අපට ජීවිතය අහිමි වී ඇත්තේ කවර අන්දමින්ද යන්නයි. එවිට මෙම අර්බුදය මනාව පසක් වනු ඇතැයි අපේක්ෂිතය.
